Punto'nun bir yıllık seyir defteri!...

Gazetelerin doğum günleri yaklaştığında uzun uzun uğraşır, o yıl yenilik olarak neler yaptığımızı derleyip toparlardık. Siz de görmüşsünüzdür. Gazetelerin doğum günleri onların “gurur” günüdür. Kendilerini anlatırlar okuyucuya hep. Bakın biz bunu, bunu, şunu, şunu yaptık diye.Şimdi benim günlüğümün de birinci yaş günü. Peki ben ne yapabilirim doğum günümde diye epeyi düşündüm. Bir haber salsam günlük dostlarıma pastalar yağardı Punto’ya ama…Sonra geride kalan bir yıl, film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti;

192 yazı var günlükte. Çoğunu ben yazdım tabii. Arada bir misafirlerim oldu. Günlüğe renk kattılar. Katacaklar da.
Sevgili dostlarımın yorumları da yazılarımın “kaymak tabakası”.
Bu boş gibi görünen sisler arasındaki sanal yola girdiğimde yalnız ve tedirgindim. Beni bu yolun dumanlı ortamına iten Dilek dışında kimseyi tanımıyordum. Selam verecek, selamımı alacak ortalıkta kimseler görünmüyordu. Dilek’in bana güç vermek için Cambridge sincapları gibi zıplayıp zıplayıp hep karşıma çıktığını gördüm. “Haydi Akın Amca!” diyordu. “Ha gayret!” Ama ben yine de yalnız ve tedirgindim. Uzun boylu, gözleri hep gülen biri daha çıktı karşıma. Sevgili Pınar. Beni tanımıyordu ama o da “Haydi Punto, haydi Punto!” diyerek yalnızlığımı gidermeğe çalışıyordu.
Tedirginliğim azalmıştı. Dümdüz önüme bakarken bu kez sağa sola bakmağa başladım. Bomboş gibi gördüğüm yolun aslında o kadar da boş olmadığını fark ettim. Beni gören bir başka dost etrafındakilere seslendi. “Bakın bizim yola, eski bir gazeteci ağabeyimiz girmiş. Onun anıları okuyun. Bu anılarda mutlaka ders çıkarılacak çok şey vardır”.
Sevgili Tijen’in bu seslenişiyle bir çok kişi beni okumağa başladı. O zaman fark ettim ki beni izleyenlerin çoğu bir şeylerle meşguller.
Daha yakından bakınca çeşit çeşit tatlılar, pastalar ve yemekler hazırladıklarını gördüm. Çok nadir de olsa ben de katıldım bu yemek tariflerine. “Yola devam Punto” dedim. Etrafımda dost yüzler çoğaldıkça benim de tedirginliğim azaldı, tedirginliğimin yerini “Boş boş yürüyeceğine faydalı bir şeyler yap artık” fikri aldı.
Devamlı beni izleyen bizim Dilek’le oturduk. Bir şeye karar verdik. Dostlarımızla aynı dili konuşuyorduk ama birbirimizi zor anlıyorduk. Dilimizi doğru kullanmalıydık. Bize katılanlar güç ve el verdiler bu fikre.
Zamanla gördüm ki biz konuşurken tanımadığımız bir çok çocuk, bu konuşmalardan yararlanıyor. Bu yararlanma tespiti daha da güçlendirdi bizi ve bu konuda önemli adımlar attık.Bir yıl süren yolculuktan sonra çok geniş bir alanda buldum kendimi.
O alanda kimler yoktu ki:

Berceste, Mutfakta Zen , Pınar’ın Kulübesi, TD, Misscilek, Asortikkrep, Tulosh, Mutfak Camı, Sanemcetamin, Nicomedian, Morkoyun, Cenebaz, B5, Yeşilerik, Peçete’den notlar, Mahzun Prenses, Enne, Acemi Aşçı, Kitirmak, Bocuruk, Mavilimon, Nane ve limon, Mine’nin gözünden, Yıldızlı Blog, Ayşin’in gevezelikleri, Beril’in günlüğü, Ferhanca, Bebekli Mutfak, Yok ki, Yanya’dan Evenez’e, Hüthüt kuşu, Yalan yok ve Hedikli Ev.
Dostlarımdan Sevgili Dilek’i (Berceste) zaten tanıyordum. Sevgili Pınar’la (Pınar'ın Kulübesi ) tanıştık, kaynaştık. Sevgili Tijen'le (Mutfaktazen), Sevgili Ayşem’le (Peçete'den Notlar) ve Sevgili İpek ile de (Misscilek) tanıştım ve kaynaştım. Bizi kaynaştıran tutkalın "sevgi" olduğunu fark ettim.
Şimdi o geniş alanda dostlarımla birlikte bir çok şeyi paylaşıyorum. Bilgiyi, sorunları, heyecanları, mutlulukları ve en önemlisi sevgiyi.
Anılarımı da paylaşıyorum ama bu yola girdiğimde etrafımda kimsenin olmadığı bir zaman dilimine denk geldiği için okunamadığına hayıflanıyorum. Asıl okunması gerekenler onlardı diye dününüyorum.
Şimdi dostlarıma diyorum ki eğer bu anılarımı okumadınızsa lütfen zaman ayırın ve ilk yazılarımı okuyun. Göreceksiniz, bu anılarda çok şeyler bulacaksınız.
Buluştuğumuz “günlük meydanında” bana güç ve moral veren dostlarıma teşekkür ediyorum.
Sevgili Dilek’e beni bu işe zorladığı için, Sevgili Tijen’e Punto’yu görüp sizlere duyurduğu için, Pınar’a da hem desteği hem de bize bir torun daha verdiği için ayrıca teşekkür ediyorum.
Hepinize sevgilerimi yolluyorum.