Rüşvete veren mi alıştırıyor, yoksa alan mı?

Hediye konusunu yazarken bir noktaya dikkat çekmiştim; Hediye ile rüşvet arasında ince bir çizgi var diye.
Bu konu beni gençlik yıllarıma götürdü.
Meydan-Larousse’de çalışırken bir yandan da avukatlık stajı yapmıştım.
İcra İflas kaleminde staj yaptığım sırada karşılaştığım bir tespiti sizlerle paylaşmak istiyorum.
İcra kalemindeki günlerimin çoğu dosyaları düzeltmekle geçmişti. Avukatlar icra dosyalarını getiriyor, ben de sıraya koyuyordum. Aslında bu işi icra kalemindeki memurlar yapıyordu, ama stajyerleri yakaladıklarında bir şeyler öğreteceklerine angarya işleri yaptırmak daha çok işlerine geliyordu.
Daha yeni başlamıştım icra kalemine gitmeğe. Dosyalar geliyor ve sıraya konuyor. Avukatlardan birinin getirdiği bir dosyayı da sırasına koydum. O dosyadan önce otuza yakın dosya daha vardı.
Memurlardan biri bana seslendi; “son gelen dosyayı en başa koy”. Refleksle “neden. Bir özelliği mi var bu dosyanın” diye sordum.
Öyle ya daha önce gelen otuza yakın dosyanın önüne geçiveriyordu. “Sen benim dediğimi yap kardeşim” diye sertleşti. Lafı gediğine koydu:“Avukat olup buralara geldiğinde anlarsın”.
Avukat oldum ama mesleği yapmadığım için oralara gidemedim.
Gitseydim aynı şeyi yapar mıydım? Yani kalemdekilere “hediyeler” verir miydim?
Hayır. Bin kere hayır.
Zaten o an karar vermiştim. Avukatlık yapamazdım. Zira benim icra takibim diğer avukatların icra takiplerinden daha önce bitsin diye hediye mediye dağıtamazdım.
O zaman da ne olurdu? benim dosyalarım en arkalarda sürünürdü. Hediyeci avukatların on beş günde bitirdiği bir icra takibini ben aylarca bitiremezdim.
Bana dokunan memurların hediye almaları değildi. Bana dokunan hak arayan, hak dağıtan bir mesleğin, hukukçuların birbirlerinin haklarına saygı göstermemeleri idi. Gerisini siz düşünün.
Evet! İster hediye deyin, isterse rüşvet. Toplumumuzda bir kanayan yara bu. İyileşeceğine kangren olmuş, yayılıp gidiyor.
Hep kendime sormuşumdur. "Rüşvete alıştıran, alan mıdır, yoksa verip alıştıran mıdır?"
Siz ne dersiniz?