Son yıllarda çevre konusunda geç de olsa bilinçlenme ve gelişme var.
Tek tek itirazların bir işe yaramadığını anladık. Artık sivil toplum örgütleri çoğalıyor.
Tek elin yapamadığını çok elin yapabileceği bilinci belleklerde yavaş yavaş yerleşiyor.
Örnek mi?
Karadeniz halkı.
Artık bilinçli. Hidroelektrik santrallarının çevreyi yok edeceğini inanmışlar. Örgütlenmişler. Dişe diş mücadele veriyorlar.
Çevre konusuyla ilk tanışmam Rumelifeneri’nde oldu. Anneannemin evi Boğaz’ın dönüş noktasındaydı. Hâlâ da orada.
Köyün en güzel yerine, yani Boğaz’ı Karadeniz’e bağlayan köşeye, çöp dökülüyordu.
Evet! Yanlış yazmadım, köy halkı çöplerini o tepeden aşağı döküyordu. Büyük fırtınalarda deniz o çöpleri alıp bir başka yerlere götürüyordu. Ama nerelere? Kimin umurundaydı ki nereye gittiği?
Çocukluk aklı, akıl erdirememiştim buna. Ama lise çağlarındayken buraya çöp dökülür mü? dedim durdum kendi kendime. O kadar.
Yıllar sonra köy, belediyeye bağlanıp çöp arabaları devreye girince o tepe de çöplük olmaktan kurtulmuştu.
Biliyorsunuz üçüncü köprü Garipçe’nin sırtından geçecek.
Garipçe son yıllarda yıldızı parlayan bir köy. Rumelifeneri’ne gitmeden kayaların çevirdiği küçük bir koya açılan bir köy.
İstanbullularına nefes aldığı, bir yer oldu artık.
Köy halkı Karadenizli. Özellikle Sürmeneli. Balıkçılıkla geçiniyorlardı ama şimdi turist kaynıyor.
Halk üçüncü köprüye “hayır” diyor.
Örgütlendiler.
Dayımın yirmi yaşlarındaki torunu da bu örgütün içinde.
Burnunun dibindeki köyün çöplüğüne aldırmayan dayımın, torununu çevre örgütlenmesinin içinde görmek benim için mutluluk verici.
Nereden nereye. İletişim çağının gücü bu.
Belki üçüncü köprüye engel olamayacaklar ama zaman onların lehine işleyecek. Çevre bilinci gelişecek. Yeni nesiller çevresine toz kondurmayacak.
Buna CANI GÖNÜLDEN İNANIYORUM.
2 yorum:
Yazdiginiz her satir icimi yakti Akin amca!
Gerçekler acı ne yazık ki Sevgili Dilek.
Yorum Gönder