Geleceğimiz karanlık bir tünele girmiş bile!

Bir kır düğünü idi. Bahçeden içeri girdik eşimle. Kapıda bizi kızın annesi ve babası karşıladı. Damadın annesi ve babası yoktu ortalıkta. Biz zaten kız tarafını tanıyorduk.
Kırlık alana girince ilginç bir görüntü dikkatimi çekti. Çekmeyecek gibi değildi. Bir tarafta şık kıyafetleri ile hanımlar, genç kızlar. Diğer tarafta nikâh kıyılacak yerin karşısındaki oturma yerlerini kapmış ya da oraya oturmayı tercih edip nikâhı bekleyen türbanlı hanımlar.
Onları görünce kafama dank etti. Erkek tarafı tümüyle türbanlılardan oluşuyordu. Bir ara kayınvalideyi gösterdiler bize. Burnuna kadar başörtüsünü örtmüş yaşlı bir bayan.
Gençler ailelerini dinlemeden birbirlerini sevmişler kim karışır edasında hayatlarını birleştiriyorlar. Mutlu bir yola baş koymuşlar.
Kazın ayağı öyle mi acaba?
Bizim kültürümüzde çocukların evliliklerinde mutluluğun bir başka anahtarı da ailelerin kaynaşabilmesi. Görüntü pek kaynaşacak bir ortamı yansıtmıyordu.
Kızın anne ve babası bizim masada oturdu. Bir ara babaya sordum; sizin dünürlerle bir masada oturmanız gerekmiyor muydu?
“Çok zor ” dedi. “Çok zor. Bu evliliğin cicim ayları bir geçsin. Bakalım neler göreceğiz?”
Bir düğün gözünüzün önüne getirin. Bir tarafta eğlenen modern giyimli hanımlar, diğer tarafta nikâhtan sonra eğlenceye kalmayan, düğünü terk eden türbanlılar.  Damadın çok yakınları hariç tabii.
Şöyle bir düşündüm.
Hani diyor ya başbakan bize oy vermeyen yüzde elliyi anlamaya çalışacağız?
Bence hiç çalışmasın. Toplumu ikiye çoktan bölmüşler bile. Gözümüz alıştı artık türbanlı, türbansıza ama beyinlerde kaynaşma olmamış.
Ötekileştirme ailelere kadar inmiş.
Güneydoğudaki etnik bölünme kadar bu ayrıştırma da tehlikeli bir yola girmiş durumda.
İnanamıyordum ama bu ayrışma görüntüsü, geleceğimizin karanlık bir tünele girdiğini göstermesi bakımından son derece üzücü.
Umarım ben yanılırım, ayrışma olmaz, kaynaşma olur.