Muharrem Kaptan'dan bir şiir!...

BULUT’ UN HÜZNÜ

Bulutlar gök yüzünde
Pamuk tarlaları gibiydi
Güneşin ışıklarında dans ediyorlardı
Mutlulukları yer yüzüne yansıyordu.
***
Öfkeli bir rüzgar
Daldı aralarına
O mutlu bulutların
Çil yavrusu gibi dağıldılar.
***
Rüzgarın ne garezi vardı bulut’a
Mutluluğunu bozmuş
Yüzünün asılmasına
Renginin kararmasına sebep olmuştu.
***
Hüzünlüydü bulut
Asılmıştı suratı
Ağlamaklı olmuştu
Kendisine mutluluğu
Çok görmüştü rüzgar.
***
Bu düşüncelerle iyice hüzünlendi
Önce rüzgarın önünde koşmaya başladı
Sonra içinden geldiği gibi ağlamaya
Göz yaşları yer yüzüne inmişti.
***
Aslında bulutu üzen rüzgar
İnsanlara yaramıştı
Buluttan düşen her damla
Toprağın canlanması demekti.
***
Bulut göz yaşlarını akıtmış
Toprak suya doymuş
Doğa yeşermiş canlanmıştı
Bulut gördükleriyle hüznünü unutmuş
Eski mutlu haline dönmüştü.