Bir anı ve bir hakem hikayesi!...

Günlüğümde yaklaşık 190 küsur yazı yazmışım. Bu yazılar içinde sporla ilgilisi pek yok. Aslında küçüklüğümden beri sporun bir çok dalını seyretmeyi severim.
TRT zamanında yani özel televizyonların olmadığı dönemlerde hakemler yine hata yaparlardı ama bugünkü kadar tartışılmazlardı.
Hele son günlerde her maçtan sonra hakemler hep ön planda.
Bakıyorum da daha önce futbol hakemliği yapmış bazı kişiler spor programlarında meslektaşlarını acımasızca eleştiriyorlar. Hem de cevap hakkı tanımadan.
Biliyorsunuz hakemler hakkında her şeyi söylersiniz ama hakem konuşamaz. Hakem ancak kişisel haklarına tecavüz varsa tazminat davası açabilir.
Tüm bunları yazarken bir anımı sizlerle paylaşmak istiyorum:
Hikmet Erdem ismini duymamışsınızdır. Hikmet Erdem uzun yıllar önce kaybettiğimiz önemli basketbol hakemlerimizden biriydi.
Hikmet Ağabeyi Kumburgaz’daki yazlıktan tanırdım ve ağabeyim kadar severdim.
Yönettiği çok fazla maçını seyredemedim. Kızardı bana maçlarıma gelmiyorsun diye.
Önemli bir maç öncesi “tamam ağabey” dedim. “Maça geliyorum. Maç bittikten sonra da bir yerde oturur, konuşuruz”.
Maça gittim. Maç Spor Sergi Sarayı’nda oynanıyor. Basın tribünündeki bir koltuğa yerleştim. Maçı görevleri icabı izleyen gazeteciler de bana takıldılar. “Hayrola ağabey ne iş? Sen maçlara gelir miydin?” Şaka yollu cevap verdim; “Ben maçı izlemeğe gelmedim. Hakemi izlemeğe geldim” Şaşırmışlardı.

MAÇI BİTİREN DÜDÜK
Maç başladı. Maçın şöyle bir önemi vardı. Takımlardan biri şampiyonluğa oynuyordu. Diğer takımın iddiası yoktu ama o takım galip gelirse üçüncü bir takım şampiyon olacaktı.
Ne demiştik. Maç başladı; sayılar başa baş gidiyor; Sadece iddiasız takımın en uzun boylu oyuncusunun adı Zeki. Zeki, milli takımın da oyuncusu ve çok önemli.
İlk yarı bittiğinde bu oyuncunun faul sayısı dörde çıkmıştı. Bir faul daha alırsa oyun dışında kalacak ve takımın gücü sıfıra inecek.
İkinci yarı başlamak üzere. Biliyorsunuz basketbol o zamanlar iki hakemle oynanıyor. Başlangıçlarda da hakemin biri topu havaya atıyor, iki uzun oyunca sıçrıyor, en yükseğe yükselen topu çeliyor ve arkadaşlarına kazandırıyor. İkinci hakemde orta sahadan bu başlangıçı seyrediyor.
Hakemlerden biri topu havaya attı. İki uzun oyuncu yükseldi ve biri topu çeldi. Yükselenlerden biri de dört faullü oyuncu.
Hikmet Ağabey baş hakem. Orta çizgide. Oyunun başlamasını izliyor.
İki oyuncu yere düşerken birden düdüğünü çaldı ve dört faullü Zeki’ye faul çaldı. Zeki böylece beş faulle oyun dışı kaldı mı?.
Aman Allahım!... yer yerinden oynadı. Önce oyuncular itiraz etti. Sonra seyirci. Ayran kutuları, çakmaklar, paralar yağmağa başladı sahaya. Hikmet Ağabey’in de ne annesi kaldı ne ailesi.
Polis seyirciye müdahale etti, bir kısım seyirci dışarıya çıkarıldı.
Uzun süre beklendikten sonra maç yeniden başladı. Zeki’nin takımı yenildi tabii.
Yerin dibine girmiştim. Kırk yılın başı Hikmet Ağabeyi seyretmeğe gelmiştim. Bir çuval inciri berbat etmişti.

“HAKEM VAR HAKEMCİK VAR”
Hikmet Ağabey maç bittikten 2 saat sonra soyunma odasından çıkabildi. Salonun dışında buluştuk. Bir süre konuşmadan Dolmabahçe’ye doğru yokuş aşağı yürüdük.
Sonunda dayanamadım, “ağabey o faulü nasıl çaldın?” diye sordum.
Yüzüme öyle bir baktı ki o bakışı yıllar boyu unutamam. “Sen de hatalı düdük çaldığımı mı ima ediyorsun” dedi ve anlattı:
“Bak. Ben hakemim. Hakemcik değilim. Hakem topu havaya atarken nereye bakıyordunuz? Seyirciler hepiniz nereye bakıyordunuz? Topa! Top havalanınca kimi takip ediyorsunuz? Topu! Top havadayken herkes nereye bakıyor? Havaya! Ama ben yere bakıyorum. Dört faullü oyuncu, nasıl olsa hakem çalamaz diye rakip oyuncunun ayağına basmış. Yükselmesini engelliyor. Bu faulü kimse görmez. Çoğu hakem de görür ama çalmaz. Ama ben çalarım. Zira ben hakemim. Hakimcik değilim”.
Nutkum tutulmuştu. Doğru söylüyordu. Biz hepimiz topu takip ediyorduk. O ise görevini yapıyordu.
Bu olaydan sonra hep hakemlerin yanında oldum. Konuşma yasağı olan insanların haklı olabileceğini aklımdan çıkarmadım.
Şimdi size soruyorum; hakemler her zaman haksız mı?
Son söz: Hikmet Ağabey son derece dürüst bir insandı. "Bir hakem bir maçta 350'ye yakın düdük çalar. Bunların 300'ü doğru ise o hakem başarılıdır" derdi.
Benim savunduğum hakemler dürüst olan bu hakemler.
Dürüst olmayanlara lafım yok!