Senaryoyu yarılamıştım!…

Ninem der demez Muharrem’den babaannem diye cevap geliyor…Aile özelliklerini fazlaca konuşmak bana böbürleniyor muyuz endişesi veriyor…Ama yazılanları okuyanlar için bir parça açmam gerek…Aslında mini mini sızdırtıyoruz bu sırları!
Ninem (Muharremin babaannesi) inanılmaz faal bir kadındı…Köyün lokman hekimi idi…Düğünlerin değişmez ahçısı …Her düğün kurulduğunda ninemin zerdesini kazan başında patlayıncaya kadar yerdim..Ninem ayrıca köydeki pek çok çocuğun da ebesi!
………
Öncelikle torunları onun için dünyanın en kıymetlisi olmuştu…Ben öğretmen çocuğu olarak bir dönem bu sıcaklığı yaşadım…Onlar hayatta kaldığı süre diğer yeğenlerim, dayılarımın çocukları, kızları, oğulları doya doya bu sevgiden beslenebildiler. Belli etmemeğe gayret etsem de onlara olan derin bağım ve gösterişsiz sevgim, ninemin kokusunu taşır..Bundandır…Küçük dayımın titreyen sesi, büyük dayımın her zaman rüyalarıma giren gülen yüzü, özlediğim sıcak bakışları en karanlık günümde bile hala bana moral verebiliyor!
………….
Bu yakın zaman tablosu…
Savruluş içinde gerçek dramlar var…Dayılarımdan çok babam aile geçmişi ile ilgilenirdi. Babam o günlerde Kenan Evren ile seyahate çıkacağımı öğrenir öğrenmez Kahire’ye gidince mutlaka ara demişti…İngilizce yazışılıyordu…Ben seyahatin boş günü olan son gün onları aramayı planlamıştım…Oysa onlar televizyonda Türkiye Cumhurbaşkanı geldi haberini alır almaz harekete geçmişler.. Beni ikinci gün otel kapısında mihmandar karşıladı…Yeğenim Yusuf’un ikizi diyebileceğim birini gösterere "burada sizin adınızı veren ve akrabanız olduğunu söyleyen biri var…Görüşür müsünüz" dedi.
Genç adama dönüp "merhaba" der demez heyecan içinde bana sarıldı…Onunla evlerine gelmemi istiyordu..Ayrılmam mümkün değildi zira 30 dakika sonra başkanlık sarayında toplantı vardı…Akşam için sözleştik..Öyle üzülmüştü ki…Anlatamam…
………….
Gece beni çok kalabalık bir grup karşıladı…Nerede ise Kahire’deki tüm akrabalar toplanmıştı…İçlerinden biri İtalya’da çalışan mühendis idi..O babama yazıyordu…İtalya dönüşü uğrayacağını da söylemişti…Hayat şartları zordu…Ev bulmak keza…Çok eski ve büyük bir binanın son katlarından birinde oturuyorlardı… Benden hiç aklınıza gelmeyen bir şey istediler…"Sizin şarkılarınızdan birini dinlemek isteriz" dediler…Hemen biri klavyenin başına geçti…Yabancı bir melodi değildi ama çıkaramadım…Hayretle yüzlerine bakmış olacağım ki, açıkladılar…
"Bu dedemizin bir köşeye çekilip mırıldandığı türkü idi" dediler…
Türkü tanınacak gibi değildi…Ter basmıştı…Aklıma gelmiyordu doğru melodi… Bir yığın soru geldi.. Ama aklım türküye takılıp kalmıştı…Sonunda hızla klavyeye geçtim..Bir iki derken birden melodi çıkageldi.."Çayeli’nden öteye" diye başladım..Sanırım klavyenin ses kaydeden bir sistemi de vardı..Türküyü dinleyenler daha doğrusu büyükler ağlamağa başladılar..Bu o melodi diye..
…………
Biraz müzikal olsun diye ekledim….
Köydeki tahta kütüphanede kalın bir defter vardı…İçinde yarıya kadar getirdiğim ALİ DEDENİN kanlı gömlek hikayesi…Öldüğüne inanılsın diye gömleğini elini kesip kana bulayarak Rize’ye yollamıştı! İşte kanlı gömleği…Ölüm haberi..Ayrıca defterde Kurtuluş savaşının Arabacılar kahyası Anadolu’ya silah kaçırma olayları da vardı…
Nasıl oldu bilmiyorum…O defteri bir şekilde Çapari defteri yapmışız!…Yazdıklarımı bulamadım ama bu kayboluş, defteri kaybetmem, unutmama yetmedi!
……