Anıların üzerine dökülen asfalt!...

Dillere destan Fırtına Deresi. Gürül gürül akan su sizi başka alemlere götürüyor.
Rize’den hareket ettik. Doğu'ya doğru gidiyoruz. Çocukluğumun geçtiği sahili ve oturduğumuz evi görmek için heyecanlıyım. Otobüsün camına yapıştım. Çayeli’nin Limanköy’ünde kalmıştık üç yıl. Evimiz neredeyse denizin içindeydi. Köyün kıyı şeridi irili ufaklı taşların bir armonisi gibiydi. Yalın ayak yürünemeyen bu kıyıda, yalın ayak koşturduğumuzu hatırlıyorum. Ev kıyı şeridi ile arkadaki yamaca dayanmıştı. Ön kısmı taş duvardı, pencereler yüksekteydi, zira fırtınalı günlerde dalgalar evi dövüyor, köpüklü sular binayı çepe çevre sarıyordu. Evin yanında bir cami vardı ve cami ile evin arasında da üzerine çakılarla ismimizi kazıdığımız yılların eskitemediği bir çınar olmalıydı. Ortası delik. Sanırım top mermisi ile yarılmış orta yerinden. 56 yıl sonra çocukluğumun geçtiği yerleri görecektim.
Fırtına Deresi'ni birbirine bağlayan tarihi köprülerden biri. Bu köprü fotoğraflarını görmüşsünüzdür çeşitli yerlerde.
Eşimle Karadeniz gezisine çıkmıştık. Rize’den hareket edince otobüsün camına yapıştım; dedim ya, hiç değilse evimizi, çınarı görecektim. Geçerken bir görsem yeterdi bana. Otobüsün camına yapışık 10-15 dakika gittik sanırım. Ne ev vardı, ne de çınar. Bir tabela beni camdan uzaklaştırdı. Çayeli’ne gelmiştik bile. Peki eve, çınara, camiye ne olmuştu? Evet dostlar! güzelim Rize sahillerine olan, bizim eve ve çınara da olmuş, sahil yolu anılarımın üzerini asfaltla kaplamıştı.
Hüzünlenmiştim. Otobüs Çamlıhemşin kavşağına geldiğinde canlandım. Fırtına Deresi'ni izlemeğe başlamıştık. Ayder’e 19 kilometre vardı ve bu kez otobüstekilerin çoğu camlara yapışmıştı. İki yanda müthiş bir doğa güzelliği ile nefes alamıyorlardı. Derin bir yarın ortasından akan nehri izleyerek bin bir çeşit ağaç ve rengarenk çiçek arasında Ayder’e çıktık. 300-400 metre aralıklarla akan şelaleler bizleri içine çekecek gibi gümbür gümbür akıyordu. Ayder doğa güzelliğinin yanında bir kaplıca cenneti bilesiniz. 1871 tarihli Trabzon Vilayeti salnamesinin 174. Sayfasında, “ Hemşin nahiyesinde Hala deresi civarında Ayder nam mahalde gayet sıcak bir kaplıca olup yel illetine devası meşhur olup lezzeti hiçbir maden suyuna benzemez” ibaresi geçer. Bakanlar Kurulu Kararı ile 1987 yılında "Turizm Merkezi" ilan edilen Ayder’de İl Özel İdaresi ve özel kuruluşlar tarafından otel, kaplıca tesisleri yapılmış. Yaz aylarında yerli ve yabancı turistler 55 derece sıcaklıktaki yeraltından gelen, şifalı kaplıca suyundan yararlanabiliyor.

Ayder'de kaldığınız otelde sizi bol bol karadeniz havaları bekliyor. Yörenin çalgısı tulum zurna. Tulum zurna sesini duyan otel çalışanları, işlerini bırakıp size horondan güzel örnekler sunuyorlar.
Uzun uzun size Ayder’i anlatmayacağım. Mutlaka gidin ve doğa harikası bu beldeyi gezin. Ayder’in havası suyu kadar balı da şifalı. Yaylada orman gülünden (rhodedendron) elde edilen balın birçok derde iyi geldiği gözlemlenmiş. Orman gülünden daha önceki bir yazımda bahsetmiştim. Buradaki balın en önemli özelliği tamamen doğal olması. Balı elde etmek için yöre halkı, tahta kovanları iplerle yüksek çam ağaçlarının tepesine çekiyor ve orada bırakıyorlar. Kafkas orman güllerinden polen alan arılar da işte burada tamamen doğal ortamlarında meşhur Ayder balını yapıyor. Balı, ilk bakışta diğerlerinden ayıran özelliği rengi. Klasik bal renginden daha açık, üstelik de berrak değil mum gibi bulanık. Bu bal, ağızda hemen eriyecek kadar yumuşak. Ayder'de karalahana sarması, peynir ve mısır unuyla yapılan mıhlama ve fasulye kavurması ilk akla gelen yemeklerden. Bir de harika bir tatlı olan Laz böreğini ve yayla yoğurdunu tatmayı sakın ihmal etmeyin. Siz yemek yerken tulum zurna eşliğinde tüm çalışanların işlerini bırakıp horon oynamalarına şaşırmayın. Siz siz olun bilmeseniz de kalkın, ritme ayak uydurun ve horona katılın.