26 Ocak 2013

Torun Mete'nin "ilk karne" sevinci!

Yıl 2006. Haziranın biri. Hastane koridorlarında bekliyoruz ilk torunumuz Mete’yi. Gözlerimizi doğum odasından ayıramıyoruz. Bir hemşire elindeki bir bebeği bize doğru uzatıyor. "İşte Mete" diyor ve sonra normal işine dönüp Mete’yi yıkıyor, boyunu, kilosunu ölçüp tarihe not düşüyor.
Yıl 2013. Mete ilk karnesini alıyor. Biz yokuz yanında. Annesi akıl ediyor ve Mete’nin sevincine ortak oluyor.
 Mete, hayat yolunda emin adımlarla ilerlerken, önünde uzun bir yol varken, aksine bizim yolumuz kısalıyor bu zaman dilimlerinde.
Bakalım Mete ile ne kadar birlikte olacağız ve ne kadar ilklerini göreceğiz.

2 yorum:

cenebaz dedi ki...

Punto bey, Mete'yi de sizleri de tebrik ederim. Ama o son cümleleriniz beni üzdü. Allah sağlıklı, uzun ömürler versin, hiç öyle düşünmeyin. Benim annemler de oğluma bakarken, yürüdüğünü görecekmiyiz, okula gidişini görecekmiyiz derlerdi. Geçen gün annemleri de alıp bir yerlere gittik, arabayı oğlum kullandı. Bu günleri de gördük torunumuz bizi gezdiriyor diye çok mutlu oldular. İnşallah sizler de o günleri, hatta daha da ötelerini göreceksiniz. Nice mutlu ilklere

Punto dedi ki...

Teşekkür ederim Sevgili Cenebaz. Tabii çok uzun seneler birlikte olmak isteriz torunlarımızla. Ama hayatın sürprizlerini de düşünmeden edemiyor insan.