“Deprem ne zaman bitecek abi”

Emekliyiz ya işimiz gücümüz de yok. Blogları tarayıp insanlar nelerle uğraşıyor neler düşünüyorlar, sanal alemdeki arkadaşlıkları dostlukları takip ediyoruz. Tüm gezinmeler sırasında bir şey dikkatimi çekiyor. Aşırı derecede medyaya güvensizlik var toplumda. Neden bu güvenliksizlik. O kadar çok neden var ki. Dördüncü güç nerede kaldı, halkın gözü kulağı medya kulaksız gözsüz mü dolaşıyor?
Bizler, eski gazeteciler “gazeteciyim” dediğimizde, her hangi bir toplulukta saygı görürdük. Şimdilerde arabamızdaki basın kartını gören polis memurları bile burun kıvırıyor. Biz bu hallere neden düştük?

TİRAJLAR NEDEN ARTMIYOR?

Şöyle bir düşündüm bizim dönemleri. Hani vardır, her meslekte eski tecrübeliler bizim zamanımızda diye başlarlar bir konuyu eleştireceklerse. Hayır ben bizim zamanımızın çok daha iyi olduğunu söylemiyorum. Bizim meslekte ne kadar güzel gazete yaparsanız yapın, zamanında gazeteyi okuyucuya ulaştıramazsanız bir işe yaramaz. Bu açıdan bu gün gazeteler eskiye oranda çok hızlı hazırlanıyor ve çok hızlı bir şekilde okuyucuya ulaşıyor. Ayrıca bilgisayar grafik olarak daha doğrusu görsel olarak müthiş güzel yapıyor gazete sayfalarını.
Peki neden 1970-1980 yılları arasında 700 bin civarında satan Hürriyet bugün 400 binler civarında satıyor?
Neden tüm gazetelerin tiraji 20 yıl önce 4 milyon civarında iken bugün yine o civarlarda? Sanırım bu nedenlerin çok farklı cevapları vardır. Biz bu cevapları medyanın sosyologlarına bırakalım, bir anımı anlatarak güven konusuna biraz değinelim.
1976 - 1980 yılları arasında bir yıldı. Tam yılını hatırlamıyorum araştırsam bulurdum bulurdum da yıl o kadar önemli değil.
O yıllar Hürriyet’in gece yazı işler ekibinde çalışıyordum. Akşam üstü gazeteye, Cağaloğlu’ndaki binaya geldim. Yazı işlerine çıktım. Gündüz ekibi işlerini bitirmiş, gazetenin dönmesini bekliyor. Bugün yine öyle mi bilmiyorum ama gündüz ekibi taşra gazetesi dönmeden işi bırakmaz, gazete döner, prova baskı gelir. Gazete iyice okunur bir hata var mı diye bakılır.
Gece ekibine gündüzden devam eden olaylar anlatılır. Ve gidilir. Gece ekibi de dönen gazeteyi inceler. Tek tek okur tüm haberleri. Zira gündüz gazeteye giren bir haber tekrar başka bir ajanstan gece gelebilir ve aynı haber iki ayrı yerde yayınlanabilir. Bu meslek kazası çok kere olmuştur olmaya da devam etmektedir.
Neyse, lafı uzatmayalım. Yazı işlerinde dönen gazeteyi okuduktan sonra gündüzden bırakılan haberlere başlık atmaya başladım. Bilmeyenler için bir bilgi daha. Şehir içini ilgilendiren haberler taşraya verilmez. Gece şehir baskılarında kullanılır. Kullanılan haberin yerinde mutlak bir taşra haberi vardır. O çıkarılır, yerine şehir haberi girilir. Çok teknik bir bilgi ama bir haberin yerinde aynı gün 7-8 haber kullanmak mümkündür.

DEPREM SIRASINDA ÇALAN TELEFON

Sakin bir geceydi. Hürriyet’in yazı işlerinde büyük uzun bir masanın etrafında çalışıyorduk. O masanın tam ortasında oturuyorum. Önümde de telefonlar...

Birden masa sallanmaya başladı. Ne oluyor dedim. Bazen bobin yüklü kamyon geçse önümüzden, sarsılırdı bina. Ama kamyon sesi yoktu ortalıklarda.
Kafama o zaman dank etti, deprem oluyordu. Gazete çalışanları panik içinde kapı pervazlarını kapmak için yarışıyordu. Bir pervazın altına birkaç kişi sığınmıştı. Tam ben de masayı terk edip bir yer bulmak için kaçacakken telefon çaldı. Hay Allah dedim. Deprem oluyor, elin oğlu bizi arıyor. Belki dedim İstanbul dışından biri arıyordur. Alışkanlıkla telefonu kaldırdım. Tüm bunlar saniyelerin içinde oluyor tabii. “Alo” dedim. Karşımda bir erkek sesi korkulu bir ses “Deprem oluyor deprem. Acaba ne zaman bitecek Abi”.
Donup kalmıştım. “Ne bileyim ben. Kaç bir yere kardeşim” dediğimi ve telefonu yüzüne kapattığımı hatırlıyorum.
Tabii bu zaman suresinde sarsıntı bitmiş, gazetede kılını kıpırdatmayan tek kişi olarak ünlenmiştim.
İşte dostlar, o zamanın Hürriyet okuru gazetesine o kadar güveniyordu ki telefonla arayıp depremin ne zaman biteceğini soruyordu.
Sonra mı? Sonrası malum. Felaket. Depremin merkez üssünün Sofya olduğu belirlendi. Sofya, büyük bir felaketi yaşıyordu.