Yağmur damlası!

Camı birkaç kez tıklattım. Baktım kimse bakmıyor daha hızlı, daha hızlı tıklattım camı. Bir yaşlı yüz belirdi camın ardında. Asık bir yüzle baktı, baktı “yine yağmur yağıyor” dedi. Sahi ben bu cama nasıl gelmiştim.
Güneş ışığının etkisi ile her gün yüz binlerce metreküp su buharlaşarak atmosfere doğru yükselirken ben de aralarında ne olduğunu anlamadan atmosfere çekiliverdim. Yükseldikçe üşümeye başladım.. Öyle biran geldi ki su buharı olarak hava sıcaklığının çok düşük olduğu bir bölgeye geldik. Bir buhar taneciği olarak havadaki toz parçacıklarına tutununca birden şaşırdım. Buharken su taneciği oluvermiştim. Tüm arkadaşlarım da su taneciğine dönüşmüştü.

Biz hepimiz birleştik ve bulut haline geldik. Henüz küçük bir buluttuk. Baktık bizim gibi su buharı arkadaşlar yanımıza geliyor, sevindik. Onlar da su taneciği haline gelince büyüdük, büyüdük ve yüz binlerce su damlacığı birleştik. Yeterli büyüklüğe ulaşınca yerçekiminin etkisiyle yere düşmeye başladık. "Eyvah" dedim "ben şimdi nereye düşeceğim. Bir denize mi? Toprağa mı? Yoksa asfaltlara düşüp arkadaşlarla birlikte sel mi olacağız? Sel olup dere yataklarında ev yapanların evini mi basacağız?"

Çok şükür ben bir evin camına düşüp tıklatmıştım yavaş yavaş. İçerideki yaşlı nineyi korkutmadan. Benim buhar olup evin camına düşüne kadar geçirdiğim süre sekiz günümü aldı. Bizim bulutun yarısı yere düşmesi de otuz dakika sürmüştü. Demek ki devamlı bize bulut eklense günlerce yağabilirdik. Dünyadaki su daima hareket halindedir. Su çevrimi milyonlarca yıldır devam ediyor, hayatın mevcudiyeti de buna dayanıyor. Bizsiz bir hayat olabilir mi?

Camdaki yaşlı ninenin asık yüzü birden canlandı. İnsanlar hep kendilerini düşünür. Bu su damlacıkları kim bilir kaç canlıya hayat verecek. Ürünlerimizi besleyecek. Ve bulutlara doğru çevirdi yüzünü. “Yavaş yavaş yağ, birden yağıp sel olma” diye içinden dua ettiğini duyar gibi oldum.