Ormanlı yemeği ve torun sevgisi

1930'lu yıllardan bir fotoğraf. Hikâyemizdeki yaşlı kadın, kızı ve iki oğlu ile fotoğrafçıya poz verirken, yıllar sonra bu fotoğrafın sanal alemde tekrar ortaya çıkacağını düşünebilir miydi?

Huzursuz bir geceydi o gece. Uyuyamadı bir türlü. Dışarıdaki fırtınanın sesi gittikçe yükseliyordu. Yattı uyuyamadı. “Acaba neredeler” dedi kendi kendine. Sonra kendini avutmak için “nasıl olsa bir limana girmişlerdir” diye düşünmeye çalıştı. Rüzgarın sesi azalacak gibi değildi. Üstüne bir yeldirme geçirdi. Evdekiler dalgaların sesine, rüzgârın uğultusuna aldırmadan uyuyorlardı. Dış kapıyı yavaşça araladı. Avluya çıkınca rüzgâr yüzüne kırbaç gibi çarptı.
Denize baktı, dalgalar kudurmuş, kayalıkları dövüyordu. Denize bakarken eşini hatırladı. Genç yaşta 27 yaşında kaybetmişti eşini. İki oğlu ve bir kızı ile dul kalmıştı.
Okumamıştı. İğne vurmayı öğrendi, ebeliği de. Köyde sağlık ocağı yoktu, yıllarca da olmamıştı. Tüm köyün iğnecisi ve ebesi olmuştu. Kimi gönlünden kopanı verdi, kimi de "param yok" dedi. Kimseden para istemedi. İğnecilikten ve ebelikten ne kazandıysa onlarla çocuklarını büyüttü. Kimseye güvenmemişti. İki oğlu ortaokuldan sonra okumamış, balıkçı teknelerinde çalışmıştı.
Çocukların amcaları tekne ustasıydı. Onlara bir balıkçı teknesi yapmıştı. Artık kendi tekneleriyle balıkçılık yapıyorlardı.
Üşüdüğünü hissetti yaşlı kadın. Ama bir süre daha denizin azgın dalgalarını seyretti. Kendi kendini teselli etti; “Bu havada çocuklar bir limana sığınmışlardır” dedi ve eve girdi.
Yarı uyanık yarı uykulu bir halde sabahı etti. Tahmini doğru çıkmıştı, köye haber gelmiş, denizdeki balıkçı tekneleri İğne Ada limanına sığınmıştı.

TORUNUM ORMANLI SEVER

Rahatladı ihtiyar kadın. O zaman hatırladı kızının küçük oğlunu. Torunu lisede okuyordu . O gün köye gelecekti, yorgunluğunu, uykusuzluğunu unuttu; “Torunum ormanlı yemeğini sever, gidip malzeme toplayayım” dedi.
Ahırdan iki ineğini çıkardı, önüne kattı, dağlara doğru yavaş yavaş yol aldı. Yıllardır inek beslerdi, ineğin sütünden yağ çıkarır, ayran, yoğurt yapardı.
“Ormanlı” onun adını verdiği bir yemekti. Ormandan yenecek ne kadar ot varsa topladı.
Topladığı otlara kendi bahçesinden pazıları, domates yapraklarını ve naneleri de ekledi.
Pazıları ve diğer bitkileri ufak ufak kesti, taze naneleri de ufaladı. Bol taze soğan ayıklayıp doğradı. Mısır unu ekledi, yemeğin tuzunu yağını koydu. İyice yoğurdu bu karışımı. Karışımın içine bir miktar da tuzlu hamsi koydu.
Ocağa odunları dizdi, tutuşturdu.
Geniş toprak kabını aldı kapının arkasından. Karışımı bir güzel yaydı toprak kaba. Ateşin ortasına sacayağını yerleştirdi. Kabı da onun üstüne koydu.
Toprak kabın üstünü de sacla kapattı. Sacın üstüne de yemeğin üstünü pişirsin diye köz haline gelmiş odunları yerleştirdi. Ormanlı hem üsten hem de alttan pişecek, mücver kıvamına gelince ateşten indirecekti. Ormanlı sofraya toprak kabıyla konacak, ev halkı ekmeğini banarak aynı kaptan yiyecekti.
Evet! 27 yaşında 3 çocuğu ile dul kalan ve yalnız başına çıktığı hayat mücadelesini azmi ile kazanan ihtiyar kadın benim anneannemdi. Ormanlı yemeğini seven torun da bendim.

Dünya Kadınlar Günü nedeniyle bir güçlü KADININ hayat hikayesinden bir kesiti sizlerle paylaşmak istedim.