Yumurta ile şekerin baş döndürücü valsi

Bir kabın içinde buluştular. 3 yumurta ve 2 bardak şeker. Yumurta şekere sordu; “Hayrola yolculuk nereden?” Şeker “sorma, kardeş” dedi ve anlattı:
“Ben aslında şeker pancarıyım, yapraklarımı kestiler. Yıkadılar, ince ince kıydılar beni. Sonra acımadan merdaneler arasında ezdiler, üzerime bir de su püskürttüler. Bu su püskürtmesi sonucu çözelti haline gelip ham şeker oldum. Eziyet devam etti, kimyasal maddelerle işlemden geçirdiler beni. filtre edip toz şeker halini getirdiler. Unutmadan ilave edeyim, şeker kamışı kardeşlerim de benim gibi bu yollardan geçip onlar da toz haline gelirler.
“Ne diyorduk, sonra beni ve toz arkadaşlarımı bir paketin içine hapsettiler, bir rafa koydular.İnsanlar baktı, baktı almadı uzun süre bizleri. Sonra kısmet bu hanıma imiş. Raftan çekti aldı bizi evine getirdi ve bu kaba boşalttı. Sonra sen geldin. Peki sen nereden geliyorsun?”
“Ben mi?” diye sordu yumurta. “Ben de karanlık bir yerde doğdum. Uzun süre orada kaldım. Sonra sırtımdaki kabukla ışıklı bir yere düştüm. Biri beni aldı, kardeşlerimin yanına koydu. Ben de raflarda dururken seni alan hanım beni de seçti ve sonunda kabuğumu kırdı, bu kaba süzüldüm ve seninle buluştum”.
Tam o sırada bir tel uzandı, sırtlarına doğru. Ve o tel hızla dönmeğe başlayınca bir girdap oluştu. Yumurta ve şeker bu girdabın içinde sağa sola savruldular. Döndüler. Döndüler. Tutunamadılar bir yerlere. Şekerin başı döndü, erimeğe başladı. Birden üstlerini beyaz bir sıvı kapladı. Bir bardak sütmüş meğer bu gelen. Yanında bir bardak çiçek yağını getirmeği de unutmadı.
O sırada beyaz bir toz bulutu kapladı her tarafı. 3 bardak dolusu un tepelerine iniverdi. Un da yalnız gelmedi kabın içine. Vanilya ve kabartma tozunu da beraberinde getirmeği unutmadı.

TEPELERİNE YAĞAN YAĞANA

Bayağı kalabalık oldular. Kabın içinde tıkış, tıkış birbirlerini iterlerken başka bir fırtınaya tutuldular. Büyük büyük parçalar dövmeğe başladı onları. Yumurta şekere nefes nefese sordu, “bunlar da ne böyle. Tepemize taş mı yağıyor”. Şeker “hayır” dedi. “Bu gelen parçaların beyaz olanlarına elma diyorlar. Sanırım iki elmanın parçaları bunlar. Sarı kırıklar da ceviz taneleri. Onlar da bir bardak dolusuymuş”.
“Ya bu gelenler.” “Onlar mı? Onlar aslında sürpriz sanatçı.Bir adet havucun parçaları. Pek işleri olmaz bu karışımda ama bu evin hanımı bir yerden duymuş olmalı. Onlar da elma parçaları gibi doğranmış halde düşüyorlar yanımıza".
Son olarak havadan süzülen kahverengi tozun ne olduğunu yumurta cevapladı. “Bu da yabancı misafirimiz. Tarçın! Sadece bir tatlı kaşığı tarçın ama senin beyazlığını kahverengiye çevirecek, göreceksin”.
“O” hanım, bu birbirini tanımayan kalabalığı, şekilli başka bir kalıbın içine döktü. Biraz daha rahatlamışlardı. Dilimli bölümlerde başlarına gelecekleri beklemeğe başladılar.
Bir şeye dikkat ettiler. İçine döküldükleri kap yağlıydı. Onun için rahat rahat kaydılar kabın içinde.
O da ne?...Yavaş yavaş bir şey hissetmeğe başladılar. Bir sıcaklık yayılıyordu ve onların sonu olabilirdi. Sıcaklık arttıkça kabın içindekiler şekil değiştirmeğe başladı. Birbirlerine yapıştılar ve hava yutmuş gibi şiştiler. Yumurta son nefesinde “şeker neredesin?” diye bağırdı ama bu onun son çırpınışı oldu.
175 derecede 1 saat geçirmişlerdi kabın içinde ve adı “kek” olan bir pastaya dönüşmüşlerdi.
Sonra ne mi oldu? Önce neşeli konuşmalar duyar gibi oldular, ardından hep beraber karanlıkların içinde kayboldular.