Ölüdeniz’in iki ayrı hikayesi!...

Fethiye’ye 25 yıl önce gitmiştik. İki aile ile birlikte. Hatırladığım kentin bir tepenin eteklerinde kurulduğu idi. Sonra Ölüdeniz’e inmiş, Osman Çavuş’un küçük evlerinde kalmıştık. Biraz da Fethiye ve Ölüdeniz ne kadar değişmiş merakı vardı içimde.Fethiye’ye girdiğimizde ilk dikkatimizi çeken, geniş bir bulvar ve iki üç katı geçmeyen bahçeli evler oldu. Kent ovaya doğru yayılmış ve yayılmağa devam ediyor. İnşaatlar dikkat çekici. Yeni sitelerin yapımı tüm hızıyla devam ediyor. Bu demektir ki kent göç alma konusunda hızlı bir gelişim içinde. Sokaklarda yerli halk ile karşılaşıyoruz. Zira sezon açılmamış, yerli ve yabancı turistler gelmemiş. Bir de yerli İngilizler var tabii.
Çalış Plajı’nda aktivitelerin yapıldığı yerde “Yörük çadırı”. Bizim gittiğimiz gün bomboştu.
Çalış plajından bir görüntü. Yazın buralarının cıvıl cıvıl olduğu kesin.

Ölüdeniz’e iniş. 25 yıl önce tek tük ev varken şimdi silme ev ve butik otel dolmuş.
Kalacağımız yere yerleştikten sonra önce Çalış Plajı’na uzanıyoruz. Çalış kumsalı bize Kumburgaz’ı hatırlatıyor. Sadece Kumburgaz’ın biçimsiz büyük blokları yok buralarda. Bahçeli evler bir plan dahilinde sıralanmış. Tüm sokaklar numaralı. Cadde isimleri var ama sokak isimleri yok. Hayal ettiğim bol çiçekli evleri göremiyorum. Belki benim gözüme ilişmiyor. Bu gidişle Berceste ’ye "senin için çiçek fotoğrafı çekerim" sözünü yerine getiremeyeceğiz.Çalış Plajı da sezonu bekliyor. Cumartesi Pazar günleri özellikle yerli İngilizlerin aktiviteleri ilgi çekiyormuş.

Ölüdeniz’in koy kısmının görünüşü. Osman Çavuş’un küçük evleri hâlâ duruyor. Yamaçtaki Meri motel de yenilenmiş şekliyle orada.Ölüdeniz’de denize girenlerin çok olacağını ummuştuk ama hava soğuktu. Sadece iki çocuk bu mevsimde denizin tadını çıkarıyordu.Bomboş sahilde yürüyen bir baba ve çocukları. Baharın tadını çıkarıyorlar.
Çalışta Karadeniz pidesi-her yere girmiş bizim pideler- yedikten sonra Ölüdeniz’e doğru yola çıkıyoruz. 25 yıl önce geçtiğimiz yerleri hatırlamak çok zor. Yolun iki tarafında da evler karşılıyor bizi. Tabii yeni yapılan inşaatlar da. Ölüdeniz’e bir yamaçtan inilirdi. Yine o yamaçtan iniyoruz ama bu kez yüzlerce evin yanından. Neredeyse hiç boş alan kalmamış. Portakal tarlaları yerini evlere bırakmış. Ölüdeniz, sezon açılmadığı için ölü gibi. Sahilde oturmuş bira içen yerli turistlerden başka kimseyi göremiyoruz. Bir de yamaç paraşütü yapanları. Bizim gittiğimiz zaman onların plaja inme zamanlarına denk geldiği için. Ölüdeniz sahilinde hem güneşlenen hem de genellikle bira içen turistler. Bunların Fethiye’ye yerleşmiş İngilizler olup olmadığını soramadık tabii.
Bizim Ölüdeniz plajında gezindiğimiz sırada Babadağ’dan uçan yamaç paraşütçülerinin inişi vardı. Profesyoneller sizi araba ile bir saat süren bir yolculukla Babadağ’a çıkarıyor, paraşütle 30-40 dakika havada süzüldükten sonra plaja indiriyorlar.
Ölüdeniz’in koy kısmında yakaladığımız ilginç bir görüntü. Bir nişan ya da düğün var kıyıda. Bu tip törenleri, yabancı ülke sahillerinde görmek normal; ama bu adetin bize de geldiğini görmek ilginç geldi bize.
Ölüdeniz’le ilgili iki ayrı hikaye:
Açıkdenizden Belcekız kıyılarına bakıldığında Ölüdeniz'i görmek mümkün değildir. Ölüdeniz'e kıyıya iyice yaklaşıldığında 90 derecelik bir açı yapan kısa kanaldan girilir.
Fırtınalı bir gün. Bir baba oğulun teknesi Yediburunlar önlerinde fırtınaya yakalanıyor. Azgın dalgalar neredeyse tekneyi batıracak. Oğul Belcekız isimli bir kıza sevdalıymış. Yörede yaşayan kızı görmek için oğul sık sık buralara gelirmiş. Yöreyi de bilirmiş. Babasına “ kayalıkların ardında bir koy var. Kayalıklara yaklaşalım” demiş. Babası inanmamış. Kayalıklara yaklaşırlarsa teknenin parçalanacağını ve öleceklerini iddia etmiş. Baba oğul arasındaki itiş kakış sırasında baba kayalıklara gittiklerini sanıp oğlunu kürek darbesi ile denize düşürmüş, kayalara çarpıp ölmesine neden olmuş. Baba biraz sonra denizin döndüğünü ve koya dönüştüğünü görmüş. Tekneyi koya sokmuş. Kendi kurtulmuş ama oğlunun ölümüne günlerce yas tutmuş. Denize ağlamış. Belcekız da sevgilisinin öldüğünü duyunca kendini denize atmış. O günden sonra, Oğulun öldüğü yere Ölüdeniz, kızın öldüğü yere de Belcekız denmiş.
İkinci hikaye daha mantıklı:
Bir deniz savaşında yenik düşen Likya Kralı, yaralılarını, yaşlı, çocuk, kadın, erkek ve gençlerini yelkenli gemisine doldurur. Gemi Belceğiz açıklarında şiddetli fırtınaya yakalanır. Sığınacak bir yer ararken kralın oğlu, geminin yönünü Belceğiz kıyılarına çevirtir. Çünkü doğal bir koy olan Ölüdeniz'den haberdardır. Ancak kıyıya yaklaştıkça sığınacak bir liman göremeyen Kral, kavminin son kalanlarını da felakete götüren bu emri kim verdiyse kellesinin uçurulması ister. Emir yerine getirilir. Ancak bu arada yelkenli gemi kıyıya yaklaşmış ve kanala girilmek üzeredir. Ölüdeniz bütün sakinliği ile onları beklemektedir. Kral ve kavminin son kalanları ve onları taşıyan gemi kurtulur ama kralın oğlu ölmüştür. Bu nedenle o zamandan bu güne bu limana Ölüdeniz denilmektedir.