Avuç içinde saklanan anne ve baba!

Bir Anneler gününü daha kutladık. Çocukluğumuzda böyle adetler yoktu. Ticari gibi görünse de sevginin paylaşıldığı bu gibi günlerin güzel etkinlikler olduğuna inanıyorum.

Sevgi deyince sizinle paylaşmak istediğim bir konu aklıma geldi;
İkizlerimiz doğduğu zaman eşim de benim gibi çalışıyordu. İkiz çocuklarımızın olacağını doğumdan beş on dakika önce öğrenmiştik. Bugünkü teknoloji yoktu tabii.
Eşim çocuklar dört yaşına gelinceye kadar çalışmadı. Çalışması da imkansızdı. Hem bugünkü gibi bakıcılar çok değildi, hem de ikizleri kime bırakacaktık?.
Bunları neden yazdım?
Vaktim çok olunca, torunumu dikkatle izliyorum.
Bir şey ilgimi çekti. Torunumun en çok sevdiği oyuncak, bambudan yapılmış iki minik insan. Biri bıyıklı erkek, diğeri kadın oyuncak.
Torunum onları avuçlarının içine alıyor ve hiç bırakmıyor. Özellikle gündüzleri. Birine baba diyor, diğerine anne.

Önceleri hiç durmamıştım bu sevginin üzerinde.
Sonra şöyle düşündüm;
Torununum sabah kalkıyor, annesi ve babası evden çıkıyor ve işe gidiyor. Bir bakıcı geliyor. Gerçi ona da anne diyor ama akşama kadar anne ve baba yok ortalıkta tabii.
İşte diyorum ki o iki oyuncağı bir yerlere bırakmadan avuçlarının içinde tutarak anne ve

babası ile iletişim kuruyor ya da kendini onlarla birlikte hissediyor.
Bu yargıya varmamın bir nedeni de bazı akşamlar annesi ve babası bir yere gittiklerinde önce bizimle beraber oynaması ama geç saatlere kadar oturması, uyumaması. Hatta camın önünde kucağımda onları beklemesi. Geldiklerinde de yüz vermemesi.
Bir dede olarak diyorum ki belirli yaşa kadar çocuğunuzla ne kadar birlikte olabilirseniz olun. Bunun için şartları zorlayın. Biliyorum hayat şartları buna izin mi veriyor der gibisiniz!...
Unutmayın, o minik kalpler belli etmeden anneleri için, sizin için çarpıyor.