Hayat zaten bir dizi gibi

zeytin ağaçlarının gölgesine oturmuştu Hatçe Nine, yazdan kalma bir sonbahar günüydü. Masmavi gökyüzüne kaldırdı başını “Netçez allahçım, sen bize yol göster” dedi, Allah’la konuşurcasına...Zeytine gitmekten, çamaşır yıkamaktan, kocamaktan çatlak çatlak olmuş ellerini kaldırdı: "Heç de istemiyom evimi vereyim o çengilere...Kimse vermeyo, niye ben verem...Ama üç gün vercez, 100 milyon alcez...Hem gızın yanına gidiveririm. O damat olasıca mendeburu çekmek var ama olsun..Sık dişini üç gün gız Hatçe” .
“Tamam” deyip, fırladı “Vercem”...”Ne vercen gız anane”diye şaşırdı çakır gözlü torunu Zehra. “Sen garışma..Ben kararımı verdim. Üç günceez sizde galıveririm..O filmci adama vercem evi...Ama parayı peşin alcem, nolur nolmaz” Çıkınını topladı, Zehra’yı da tuttu elinden “Hadi gız” dedi “gidiyoz”... “Anana söyle Ananem sizde galcek de”... Tekçam’ın bulunduğu tepeden aşağı indiler. “Dikkat et nene” dedi Zehra...Torununa diklendi, Hatçe Nine.."Sen kendine bak, Ben senin gibi sekiz Zehra’yı cebimden çıkarırım”. Yaşından beklenmeyecek bir çeviklikteydi . Seksenine merdiven dayamıştı ama her işe koşardı. Komşularla tarhana yapar, dünürcülük yapar, düğünlerde yemek pişirir, Hıdrellez’de çocuklarla ip bile atlardı. Hani derler ya, “çamaşıra gidenin şapşağı, oduna gidenin nacağı, eğlenceye gidenin şakşağı idi”. Herkes severdi, Hatçe Nene’yi...Gençliğinde onu bırakıp giden kocasından gayrı..Böyle düşünüyordu Hatçe Nene...Pamuk gibi yüzünde sevilmemişliğin derin izleri vardı, yüreğindeki sevginin aksine.

NAMUSUMA BİR ŞEY GELMEDEN

Hala unutmamıştı eski kocasını. Onu çok isteyenler olmuştu sonradan. Ama o “Tek kızıma üvey baba istemem” dedi. Aslında yüreği o nankör kocası Ahmet için atıyordu. Köy yerinde zor zanaattı dul yaşamak..."Namusuma bir şey gelmeden yaşlansam” diye dua ederdi her gün Allah’a...
"Namusuma bir şey gelmeden yaşlandım çok şükür” diye oh çekti içinden, kocaman anahtarla Rumlardan kalma evinin büyük tahta kapısını açarken. Omuzuna bir el dokununca irkildi;
"Noldu Hatçe Nine..Ne karar verdin. Verecek misin evi bize?"
Orta yaşlı sakallı, kot pantolonlu adam, sigarasını ağzında geveleyerek sormuştu soruyu. Hatçe Nene.."He ya” dedi, “Vercem. Ama önce para. Bir de şartım var..Evime, eşyama zarar gelmeyecek".

“Tamam” dedi adam. “Bir kaç sahne çekeceğiz evde. Hem de kurtuluş savaşı gibi kutsal bir döneme ev sahipliği yapacak, senin bu gavur evi”.
Yeşil büyük kapı açıldığında büyük taşlı bir sahanlık karşıladı onları...Karşıda yeşile boyanmış suyu kesilmiş kör bir tulumba vardı. Tulumbanın yanından tahta bir merdiven yukarıya taşıyordu gelenleri.

Tavan el işi melek resimleri ve çiçeklerle süslüydü. Sol yanda bir oda, sağ yanda ocaklıklı başka bir oda..Ocaklıkta odunla yemek pişirirdi Hatçe Nene... Sol yandaki odada misafirlerini ağırlardı. 1924’te mübadeleyle Midilli’den geldiklerinde verilmişti bu ev babasına...Bu evde büyümüştü, çocukluğu bu evde geçmişti.

Annesi onu şu karşı dolabın içinde yıkar, paklardı..Ocaklığın üzerindeki Atatürk resmine bakar, gavurlardan onları kurtardığı için büyük önderine dua ederdi.
“Bu resme bir zarar gelmeyecek” dedi sertçe, Atatürk resmini göstererek. “Ayıp ettin, Nene” dedi adam, sigarasını dudaklarında gezdirerek...

DİZİ FURYASI BAŞLAYINCA
Sonra yukarı kata çıktılar. Merdiven başından döndüklerinde Ege’nin mavisi karşıladı onları, pencereden... Karşıda Ayvalık, sağ yanda Midilli’yi o kadar yakından gördüler ki..."Sen bir de dam üstünden gör, manzarayı” dedi Hatçe Nene..

Uzun bir koridordan etrafı sardunyalarla çevrilmiş dam üstüne çıktılar. Çoktan beri kullanılmayan ahırın üstüydü burası...Manzara söylendiğinden de güzeldi...Önce köy evleri, sonra betonlaşan iskele mahallesi...Ama hepsini bastıran masmavi körfez...”Gördün mü bizim köyü” dedi Hatçe Nene, “Yavuz muymuş”..."Pek yavuz” dedi adam. Anahtarı adamın avucuna bıraktı Hatçe Nene. Birkaç eşyasını aldı ve çıktı..."Üç gün ama” dedi, “fazla değil, beni damadın evinde üç günden fazla koma”.
“Tamam” dedi adam, söz verircesine de başını salladı. Gitmeden Hatçe Nene’nin avucuna 100 milyon lirayı saymayı da unutmadı.
Adı Ali’ydi adamın, Ali Dirik..Televizyon kanalları için dizi çekiyordu. Dizi furyası işlerini açmıştı. Reyting kavgasına tutuşan televizyon kanalları dizileri sıraladıkça, çekimlere yetişemez olmuşlardı. Aşk, kavga, heyecan dolu diziler reyting rekorları kırmak için birbiriyle yarışıyordu. İşte şimdi Ali Dirik elindeki müthiş senaryoya müthiş bir mekan bulmuştu. Oyuncuların da süper olduğu düşünülürse, bu dizinin iş yapmaması beklenemezdi. Kapıyı kilitleyip çıktı Ali Dirik. Zaman kaybetmeden ekibe haber vermeliydi. Köyün büyük çınarlı kahvesinde kendisine bir dibek kahvesi söyledikten sonra Mustafa’yı aradı. “Mustafa, ev hazır” dedi, “Ekibi topla, ev sahnesini üç gün içinde çekmemiz lâzım”.

ESKİYE GÖRE FARKLI BİR KÖY
Kahvesini çınar serinliğinde gözleme kokuları arasında yudumladı. On yıl önce geldiği köyden ne kadar farklıydı burası. Eskiden köylülerle dolu olan kahvede şimdi yabancı turistler vardı. Kahvenin adı Çınar Çay bahçesi Cafe olmuştu. “Ne orada ne burada arafta kalmak gibi” diye düşündü, Ali Dirik.
Güneş, köyün yatırı Mecit Tepe Dede’nin kabrinin ardından yükselirken, dizi ekibi arnavut kaldırımlarından Hatçe Nene’nin evine tırmanıyordu. Ayıt kokuları dört bir yana sinmişti. Yeşil kapının kilidi açıldı ve 15-20 kişilik ekip, işe koyuldu.
Köylüler ne olup ne bittiğini merak ediyorlardı. CTV’nin kameramanları ellerindeki büyük kameralarla sokaklarda dolaştıkça köylüler gururlanıyordu.

Şehirdeki akrabalarını arayıp haber verenler, filmde acaba beni de oynatırlar mı deyip süslenip püslenenler, keşke bizim evi isteselerdi diye hayıflananlar, biran önce başlasa da seyretsek diyen dizi meraklıları."Ay gız Memet Göle’yi gördün mü ne kadar yakışıklı” diyen genç kızlar, dizideki genç kızlara kesilen köy delikanlıları...
Evdeki işi Hatçe Nene’ye söz verdiği gibi üç günde bitirdi Ali Dirik..Hatçe Nene, sevmişti bu “şeher delikanlısını”..

Mertti, sözünün eriydi. İşleri bittikten sonra ekibe güzel bir köy kahvaltısı hazırladı. Hepsi Hatçe Nene’nin tek tek elini öptükten sonra ayrıldı evden...Hatçe Nene’nin yüreği ısınmıştı..."İyi ki, verdim evi Ali oğlana...Temiz pak teslim etti işte. Boşuna telaşlandırdı beni komşular” dedi kapıyı kilitlerken. Kocası onu terk etmişti ama o sevgisini terk etmemişti. "İnşallah" dedi, "bu diziyi seyreder de evimizi görünce beni hatırlar, geri döner".

Kocaman anahtarı kilitten çıkarırken, sanki anahtar deliğinin karanlığında bir yazı görür gibi oldu: 1. BÖLÜMÜN SONU