Ağır ceza hakiminden "bir ömürlük" fırça

Bu yazımla sizi gençlik yıllarıma götürmek istiyorum.
Öğretmen çocuğu olduğumuz için orta halli bir ailede yetiştik diyebiliriz. İstanbul Hukuk Fakültesi’nde okurken bir yandan da çalıştım. Gençlik yıllarımızda babamızdan aldığımız harçlıkla eğlenmek kanımıza dokunuyordu o zamanlar. Hukuk sondayken Meydan-Larousse’de çalışmaya başladım. Teknik sekreterliği orada, Hakkı Devrim’den öğrendim.
Harıl harıl ansiklopediyi yetiştirmeye çalışırken, okulu bitirdim. Avukatlık stajına başladım. İş yerimiz Cağaloğlu’nda idi. Büyük Adliye de Sultanahmet’te.
İşten bir ara fırlıyor, adliyeye gidiyor, staj yaptığım mahkemede görünüyor, tekrar işe dönüyordum.

Ağır cezadaki duruşma

Sulh Hukuk, Asliye Hukuk mahkemelerinde bir sorun çıkmadan birer aylık staj sürelerini doldurmuştum. Sıra Ağır Ceza Mahkemesi’ne gelmişti. Staj yapacağım mahkemenin başkanı sert bir hakimdi. Stajyerlerin duruşmada bulunmasını istiyordu.
İlk duruşma gününü öğrenmek için mahkeme kalemine uğradım. Kalemden hemen uyardılar beni; “İyi ki uğradın. Başkan kim bu stajyer diye seni sordu. İki saat sonra duruşma var. Aman duruşmaya gir. Yoksa staj kağıdını imzalamaz hakim bey”.
İki saat sonra işten fırladığım gibi soluğu mahkeme salonunda aldım. Bir kenara iliştim. Duruşmalar arkası arkasına devam ediyor, ben de ilgiyle izliyordum.
Hakim beş altı duruşmadan sonra mübaşirin verdiği dosyaya baktı. Salondakilere döndü. “Boşaltın salonu” dedi. Acemi olduğum için şaşırmıştım. Meğer önüne gelen dava dosyası ırza geçme ve cinayet dosyası idi. Irza geçme davaları gizli duruşmayla yapılıyordu.
Herkes çıktı dışarıya. Ben stajyerim ya hiç kıpırdamadım. Beni gören başkan "Sen"dedi. "Ne oturuyorsun orada. Duymadın mı söylediğimi. Sen de dışarı çık?" "Ben" dedim. “Stajyerim”. “Stajyer mi”dedi ve ekledi; “ Ben müneccim miyim?. Nereden bileceğim stajyer misin yoksa oto tamircisi mi?

O dönemlerde zabıt katipleri daktilo ile yazardı zabıtları. Bugün bilgisayar kullanılıyor. İstanbul Barosu'nun sitesinden aldığım bu fotoğraftan anlayacağınız gibi zabıt katibinin yazdıklarını daruşmaya katılan avukatlar da görebiliyor.

Düşünebiliyor musunuz ne hale geldiğimi. O gençlik halimizle. Kıpkırmızı kesildiğimi yanaklarımın ateş gibi yanmasından anladım. Başkan'ın dediği doğruydu. Kravat takmamıştım. Matbaada mürekkeplerin içinde yoğrulan biri, beyaz gömlekle mi çalışır? Üstelik ceketim de yoktu, bir tişört ve bir hırka vardı üzerimde.Yerin dibine geçtim. Çıkmadım tabii salondan ama. Mosmor olmuştum.
Bir hafta sonra yine duruşmaya gittim. Bu kez takım elbise giymiş, kravat takmıştım. Fark etmedi bile beni başkan. Yine dört beş dosyadan sonra bir başka ırza geçme dosyası geldi önüne. Ne kadar çok ırza geçme dosyası var diyeceksiniz değil mi? Evet…Yine salonu boşalttı Başkan. Ben yine kımıldamadım. “Siz” dedi. “Duymadınız mı dediği mi?. Bu kez bende panik yok tabii. Altın gölü çakıverdim.“Sayın başkanım. Stajyerim ben. Hani geçen hafta bir oto tamircisi vardı ya. O oto tamircisi benim.”
O sert hakimi güldürmüştüm. “Gel yanıma. Öyle çekingen oturma orada. Bak oğlum. Devir böyle. Kimse bilgine, becerine bakmaz hayatta. Dış görünüşün önemli etkisi vardır karşındakinde. Bunu hayatın boyunca hiç unutma”.
Evet.. Bu öğüdü 70’li yılların başında dinlemiştim. Bugün de geçerli değil mi?
Kürsüde yanına iliştim Başkan'ın. Bir görünüp kaçarım diye geldiğim mahkeme salonundan ancak duruşmalar bittiği zaman çıkabildim . Ama imzayı da kapmıştım.